Młodego nauczyciela zaskakuje wiele rzeczy: niechęć uczniów, niechęć innych nauczycieli, brak papieru, aby skserować materiały dydaktyczne. Ponadto musi „użerać” się z wszystkimi wokół: z dyrekcją, wychowawcami, księdzem, woźnym, kadrową, no i uczniami. OK., tak brzmi wersja pesymistyczna, aż tak źle przecież nie jest. Jednak pozostaje jeszcze jeden czynnik, którego nauczyciel – a także i trener  – powinien wystrzegać się jak ognia.

O ile to możliwe, prowadzący zajęcia powinien unikać kontaktu z rodzicami dzieci. Z jakiego powodu? Ano z takiego: wczoraj wpadł mi w oko dodatek do Gazety Wyborczej, Wysokie Obcasy (26 października 2013, NR 43 (750)), a w nim „List tygodnia”, który natychmiast przypomniał mi czasy, kiedy pracowałem w szkole państwowej.

Autorka listu, matka sześciolatka, opisuje to, co się działo podczas pierwszego zebrania rodziców. Oto najciekawsze fragmenty listu:

„Otóż już po pierwszym miesiącu nauki wśród rodziców sześciolatków skumulowała się taka ilość pretensji, że kolejno zabierając głos, przeprowadzili prawie całe zebranie. Pierwszy ojciec zaatakował nauczycielkę pytaniem, jakim prawem zdecydowała, w jakiej firmie jego dziecko będzie ubezpieczone, i stwierdzeniem, że nie życzy sobie, żeby stawiać go przed faktem dokonanym.

Następny ojciec zarzucał wychowawczyni, że przerwa między zupą a drugim daniem jest tak krótka, że drugie danie będzie zmarnowane.

Kolejny rodzic spytał, czy jest możliwość wprowadzenia czwartego języka, ponieważ nie ma w szkole włoskiego. Po poruszeniu tematu języków ruszyła lawina głosów obwiniających nauczycielkę, że minął już miesiąc nauki, a jeszcze nie słychać, żeby dzieci się nauczyły któregoś z języków.

Następne wystąpienie należało do jednej z mam. Owa pani dramatycznym głosem zapytała: „Czy zdają sobie państwo sprawę z tego, co wasze dzieci jadły dziś na obiad?” W tym momencie nawety ci rodzice, którzy dotąd nie brali udziału w dyskusji i przesuwali palcem po swoich iPhoneach, zamarli z zastygniętymi palcami. Otóż nasze dzieci popełniły karygodny czyn  i zjadły węglowodany razem z białkiem, czego absolutnie czynić nie należy… I tu nastąpił cały wykład z dietetyki na temat skoku insuliny itp., itd. Na koniec wykładu owa pani rozdała ulotki  z informacją o swojej firmie, która zajmuje się cateringiem, i zaproponowała, żeby to właśnie jej firma dostarczała zbilansowane posiłki dla naszych dzieci, jeśli tylko pani dyrektor wyrazi zgodę.

W międzyczasie głos zabrał jeden z rodziców proponujących kolejne zajęcia zawierające jakąś brazylijską technikę bezpiecznego przewracania się i padania…”

Kiedyś odwiedziła mnie w szkole (państwowej, oczywiście) matka jednego z uczniów, która powiedziała, że chyba słabo uczę, bo jej dziecko nie posługuje się zdaniami podrzędnie złożonymi. A o jakie konkretnie zdania podrzędnie złożone pani chodzi, zapytałem. Wyszła, nie mówiąc nawet do widzenia, co było w sumie dobre, bo nie chciałem spotkać tej pani ponownie.