Czasem zdarza się, że uczestnik warsztatów językowych myli prowadzącego ze słownikiem. I kiedy wyjaśniam takiej osobie pewną prostą prawidłowość, rodzi się w niej zdziwienie, które może także przeobrazić się w oburzenie, chwilami nawet święte.

A sprawa jest dość prozaiczna.

Osoba, która nabywa umiejętność posługiwania się nowym językiem z reguły chce poznawać nowe słowa i ładniej się dzięki nim wysławiać. Piszę z reguły, bo jak wiemy nie istnieje zasada, która sprawdzałaby się tak samo w każdym przypadku. Dotyczy to nawet czegoś tak oczywistego, jak płacenie podatków – jedni płacą, a drudzy nie i z jakiegoś powodu uchodzi im to na sucho, przynajmniej do czasu. Ale nie o tym teraz mówimy.

Aby poszerzyć zasób słownictwa, należy uczyć się nowych słów i zwrotów. Uczyć się to w moim rozumieniu praktycznie stosować, czyli wtedy, kiedy trzeba, i tak, jak trzeba. Poprzez własne doświadczenie. Czyli trzeba coś z tym robić, działać trzeba! A z tym jednostki ludzkie mają niestety największe problemy.

Tym sposobem uczestnik zajęć językowych pyta o jakieś słówko, dostaje je, a po chwili, czy podczas kolejnej sesji pyta o nie znowu. A z jakiego powodu znowu o nie pyta? Ponieważ jeszcze go sobie nie przyswoił. Bo nie poświęcił danemu słowu należytej uwagi lub „uczył się” w niewłaściwy sposób. Czyli nauka zaczyna się w zasadzie od zera.

- A jak będzie (…) – pyta uczestnik zajęć.

- Nie mogę ci powiedzieć – odpowiadam i wywołuję konsternację.

- Dlaczego nie? – pyta uczestnik.

- Z bardzo prostego powodu – zaczynam i przerywam. Wyjaśnienia wznawiam po krótkiej pauzie. – Bo ostatnio dostałeś pięć słów i nic z nimi nie zrobiłeś. Podałem ci je, obiecałeś, że przygotujesz z nimi pytania i te pytania mi dzisiaj zadasz. Skoro tego nie przygotowałeś, wychodzi na to, że moja praca była bez sensu. A po co mam robić rzeczy bez sensu? Przecież nie za to mi płacisz.

Po kolejnej chwili ciszy dodaję, że dam mojemu partnerowi w zajęciach – bo z kimś takim najlepiej się pracuje – drugą szansę: nadrób zaległości i wszystko będzie dobrze. Wiem, że cię na to stać. I znajdź słówka, którymi mnie zaskoczysz!

Istnieją osoby, które w sposób uciążliwy pytają prowadzących zajęciach o jakieś dziwaczne słowa, których prowadzący może po prostu nie znać – zadanie trenera języka nie polega przecież na tym, ABY ZNAĆ WSZYSTKIE SŁOWA. Zadanie trenera to: NAUCZYĆ PARTNERA POSŁUGIWAĆ SIĘ JĘZYKIEM!

Wiemy doskonale, że niepowtarzane słownictwo zanika, zatem pytanie o słówka i natychmiastowe zapominanie jest zupełnie bez sensu. Bywają przypadki, że ktoś pyta o słowo, dostaje je, po czym mówi aha i nawet tego słowa nie powtarza!

Dlatego podczas zajęć sprawdzam, czy uczestnik przyswoił sobie to, co dostał poprzednio. Jeśli nie, po paru razach przestaję dawać nowe słowa, używając przemówienia jak wyżej.

Wszystkich uczących się zachęcam także do tego, aby wyrazić treść dostępnymi środkami, tym, co już umieją – to uczy sprytu komunikacyjnego. Bo co zrobisz, jeśli nagle w środku rozmowy z obcokrajowcem zapomnisz, jak powiedzieć dezynwoltura po angielsku?

Chyba że masz pod ręką telefon i możesz bez zbędnej zwłoki sprawdzić znaczenie w słowniku internetowym. Albo zadzwonić do swojego trenera. Założę się, że będzie wiedział.