Istoty ludzkie komunikują się na miliony ciekawych sposobów. Ten, o którym chcę opowiedzieć dzisiaj, nazywam metodą „Jakby co” (JC). Na czym to polega? Opiszę to na przykładzie i założę się, że każdy z czymś takim się zetknął, czy to w życiu prywatnym czy zawodowym.

Najczęściej spotykam się z metodą JC, kiedy w moim ośrodku pojawia się potencjalny klient – nie ma znaczenia, czy pojawia się w sprawie zajęć językowych czy szkoleń rozwojowych, sprzedażowych, itd.

W większości przypadków tego typu klient jest z reguły słabo zmotywowany, a czasem nie ma w nim ani grama motywacji i absolutnie nie chce żadnych zmian w swoim życiu. Podejrzewam, że odwiedza wiele miejsc oferujących w jakimś stopniu podobne usługi. Może robi to po to, aby uspokoić sumienie i powiedzieć, że jednak gdzieś był i o coś się zapytał. No i oczywiście zły los sprawił, że nie ma dla niego tego, czego potrzebował. Tyle że niekiedy bywa tak, że nie do końca potrafi  sprecyzować, czego właściwie potrzebuje.

No i tu chyba tkwi problem – jasne określenie, czego taka osoba potrzebuje. Jeśli w ogóle potrzebuje, oczywiście. Niekiedy ciężko się o tym przekonać, bo klient pytany o pewne oczywiste rzeczy zaczyna się kręcić, wić i w końcu nagle stwierdza, że mu się śpieszy i musi iść. Oferta wprawdzie bardzo mu się podoba, jest nią bardzo zainteresowany, na pewno z niej skorzysta, jednak nie zostawi numeru telefonu, bo go nie pamięta, imienia i nazwiska też nie podaje, bo jeszcze za wcześnie, bo przemyśli to wszystko, bo zapyta żonę/męża, itd. I wtedy pada to ważne zdanie: JAKBY CO, TO ZADZWONIĘ/PRZYJDĘ/NAPISZĘ.

To właśnie w tym momencie mam ochotę zapytać – ale jakby co konkretnie? Czy zadzwoni, jeśli dojdzie do trzęsienia ziemi, powodzi, urodzi się ośmiomiliardowy obywatel planety Ziemia? Trudno powiedzieć, co kryje się pod tym enigmatycznym stwierdzeniem.

Ośmielę się stwierdzić, że kryje się pod tym coś bardzo prozaicznego – taki człowiek nie ma ochoty się uczyć czy rozwijać i nie umie albo nie chce tego zakomunikować w prosty sposób. A prosty sposób mógłby brzmieć na przykład tak: nie, dziękuję, nie jestem zainteresowany ofertą.

I wszystko byłoby jasne.

To asertywne komunikowanie swoich potrzeb.

Ciekawi mnie, co o tym sądzisz i jak wiele razy zetknąłeś się z czymś takim.

I jak na ciebie działa stwierdzenie któregoś ze znajomych, że niestety nie może ci pomóc, bo właśnie mu coś wypadło. Ale jakby co, to zadzwoni.

Jakby co, napisz o tym.