Bywają dni, kiedy dopadają mnie refleksje około-egzystencjalne. Może to przez tę pogodę, a zwłaszcza brak słońca? Bo co by było, gdyby się okazało, że to ostatni dzień mojego życia? No właśnie, w takim momencie pojawia się mnóstwo pytań, które pozostaną raczej bez odpowiedzi.

Bo na przykład który z posiłków byłby tym ostatnim?

Jaka płyta zamknęłaby etap bytności na ziemi i czy przesłuchałbym ją z należytą uwagą i zadowoleniem, które zwykle słuchaniu muzyki powinno towarzyszyć?

A czy zdążyłbym się pożegnać z tymi, z którymi chciałbym się pożegnać, i czy oni chcieliby się pożegnać ze mną? Na takie pytania raczej nie sposób znaleźć odpowiedź.

Która trasa rowerowa byłaby tą finalną?

Jakie byłoby ostatnie zdanie, które przeczytałbym w którejś z książek?

Z kim przeprowadziłbym ostatnią rozmowę i na jaki temat?

Komu wysłałbym ostatni sms?

Od kogo dostałbym ostatniego lajka na fejsbuku?

Jakie słowo lub zdanie wypowiedziałbym jako ostatnie?

Może pojawiłyby się jakieś wspomnienia, typu:

Dla kogo byłem miły i kto odwzajemnił się tym samym?

Kto mi ostatnio zajechał drogę swym szybkim samochodem, a ja zachowałem spokój?

Jakie było ostatnie piwo, które kupiłem w osiedlowym sklepie?

Hmm.

Ponoć dobrym sposobem jest przeżywanie każdego dnia tak, jak gdyby miał być ostatnim. Może to i dobre podejście, bo można się skoncentrować na jak najlepszym przeżywaniu bieżącej chwili, na tak głębokim jak to tylko możliwe byciu tu i teraz. W ten sposób nawet w zwykłych czynnościach dostrzeże się wiele pozytywnych rzeczy. Chyba tak to właśnie działa. W końcu życie wydaje się składać właśnie z takich drobnych przeżyć, malutkich puzzelków, które razem tworzą „duży” obraz, na pełną układankę naszego żywota. Tyle że podchodząc do każdego dnia, jak do ostatniego, w końcu kiedyś się trafi – i taki dzień faktycznie okaże się ostatnim. Ale to w sumie też normalne i każdy ma to zagwarantowane. W totolotku takiej gwarancji nie ma.

Zastanawiam się, co czuł Tomasz Beksiński, kiedy prowadząc swą ostatnią audycję w radiowej Trójce mówił:

Czy zdają sobie państwo sprawę z tego, że dziś spotykamy się po raz ostatni… w latach 90-tych dwudziestego stulecia? I w ogóle może to być nasze ostatnie spotkanie…

W jego przypadku sytuacja wyglądała nieco inaczej – on już wiedział, miał zaplanowany swój ostatni dzień. Nigdy się nie dowiemy, co wtedy czuł.

Swoją drogą warto obejrzeć film o Beksińskich – Ostatnia rodzina. Mocna rzecz, naprawdę. Skłania do przemyśleń i może, choćby i częściowo, dać malutką podpowiedź w kwestii „po co żyjemy”.

Na koniec – czy przeżyłeś dzisiejszy dzień tak, jak gdyby był twoim ostatnim? Bo ja mam spory niedosyt.