Sposobów na naukę języków jest mniej więcej tyle, ilu ludzi. Czyli ponad 7 miliardów (przy założeniu, że każdy chce się jakiegoś języka nauczyć). Gdyby każdy chętny miał 5 własnych, unikalnych sposobów, liczba opcji wzrasta do 35 miliardów. Sporo. Ale ile to możliwości! To jednocześnie także nieco zasmucające, bo w ciągu życia nikt z nas nie miałby najmniejszej szansy przetestowania choćby i małej części tego oceanu możliwości. Dlatego znacznie zdrowszym rozwiązaniem jest poszukanie własnego sposobu i udoskonalenie go do tego stopnia, aby sprawiał przyjemność (bo czymże innym jak nie przyjemnością jest nauka języka?) i przynosił wymierne efekty.

Mogę śmiało powiedzieć, że nie ma idealnych metod - poza metodą, którą sam opracowałem, ma się rozumieć, Metodą Bezpośredniej Komunikacji (to taki żarcik, nie bierz tego na serio). A skoro tak, to każda metoda jest dobra i będę o tym w kółko przypominał, bo coś, co podoba się jednemu, komu innemu może w ogóle nie przypaść do gustu. I to tyle w kwestii osobistych upodobań. To teraz o skuteczności. To także sprawa osobista.

Przeglądałem sobie ostatnio książkę Antoniego Libery pt. „Madame” i wpadł mi w oko fragment opisujący działania głównego bohatera w kwestii uczenia się języka francuskiego. Ów osobnik stosował podejście, które często podpowiadam uczestnikom moich zajęć, aby je stosowali. Najlepiej opisuje to wszystko sam autor, więc jemu oddaję tu czcionkę:

Z podrażnioną ambicją wracałem do nauki i zaciskając zęby, wkuwałem dziesiątki zasad, wyrazów i idiomów, dopóki nie nabrałem jakiej takiej biegłości. Stosowałem też inne metody i zabiegi. Uczyłem się pisać po polsku – jak gdyby po francusku. Polegało to – z grubsza – na upraszczaniu myśli, na takim jej wyrażaniu, by się dawała z łatwością wyłożyć w obcym języku. Uczyłem się wreszcie na pamięć całych zdań lub sekwencji, które wpadały mi w ucho lub efektownie brzmiały, by móc się w stosownych momentach popisać w towarzystwie – jak brawurowym pasażem.

A jak długo trwała nauka taką brawurową metodą i kiedy miało miejsce owo popisywanie się? Bohater zdradza i tę tajemnicę:

Po latach trudów i ćwiczeń.

Tak, nauka języka to proces, który może trwać od paru dni do kilkudziesięciu lat – wszystko zależy od tego, po co się uczysz, ile chcesz się nauczyć i z jaką częstotliwością i ogólnym nastawieniem to robisz. Piszę o tym w książce „Władca Języków, czyli prawie wszystko o tym, jak zostać poliglotą”.

Wszystko zależy od ciebie:

a) na szczęście*

b) niestety*

*niepotrzebne skreślić