Rok 2022. Władzę w kraju przejmują muzułmanie. Zaczynają się zmiany, obejmujące swoim zasięgiem praktycznie każdą dziedzinę życia społecznego…

Wiele szumu się narobiło wokół nowej powieści Michela Houellebecqa „Uległość”. A to głównie z tego powodu, że autor, znany ze swojego mało przychylnego nastawienia do islamu, stworzył wizję, wedle której władza we Francji przechodzi w 2022 roku w ręce muzułmanów. No i dochodzi do zmian. Na lepsze czy na gorsze? To już sprawa dyskusyjna. Jedno jest pewne - owe zmiany, wbrew początkowym obawom, mogą wyjść głównemu bohaterowi i narratorowi powieści o imieniu Francois, tylko i wyłącznie na dobre. Dziwne, prawda? Otóż nie do końca.

Kim zatem jest główny bohater? Wykładowcą literatury na Sorbonie. Raczej znudzonym, nieco zblazowanym, obcującym na co dzień z literaturą, sztuką i dobrym jedzeniem, zawierającym ze studentkami „związki na czas określony”. Na czas określony, bo większość takich związków zaczyna się na początku roku akademickiego, a kończy po wakacjach, podczas których oblubienice bohatera „kogoś poznały”.

Tymczasem we Francji prezydentem zostaje muzułmanin. To skłania Myriam, dziewczynę żydowskiego pochodzenia, z którą Francois wiązał większe nadzieje, do wyjazdu do Izraela. Francois zostaje całkiem sam.

A Francja powoli poddaje się władaniu muzułmańskich rządów. Co to oznacza dla państwa? Spadek bezrobocia, bo kobiety wycofują się z życia zawodowego, obniżenie przestępczości, powrót patriarchatu i wartości moralnych, można nawet powiedzieć, że powraca ład i porządek.

W ramach powyborczych zmian uniwersytety stają się wyznaniowe – laiccy wykładowcy dostają wypowiedzenia z pracy z możliwością otrzymywania świadczeń emerytalnych w wysokości aktualnych zarobków, co naszego bohatera nawet cieszy (kraje arabskie dotują uniwersytety). Ale brak mu czegoś innego - bez pracy na uniwersytecie znacznie sobie ogranicza możliwość obcowania ze studentkami. Korzysta zatem z usług płatnych dostarczycielek usług erotycznych, jednak ta wizja w ogóle go nie cieszy. Poza tym jego były i mało lubiany (a jeszcze mniej urodziwy) współpracownik Steve właśnie się ożenił, a w przyszłym miesiącu bierze sobie kolejną żonę…

Francois mógłby już nie pracować, dostaje jednak propozycję nie do odrzucenia: może kontynuować pracę, zarabiać 4 razy więcej i korzystać w uciech życia. Jest oczywiście jeden warunek. Warunek, który oznaczałby wielką zmianę. Czy jest tego warta? Francois zaczyna się zastanawiać, propozycja wydaje się kusząca, bo skoro wielkie cywilizacje, w tym także europejska, popełniły samobójstwa, to może nie ma dla niego innego wyjścia… I można mieć kilka żon… To doprawdy silna pokusa…

„Ceremonia przejścia na islam będzie bardzo prosta. (…) Wokół mnie zapadnie cisza. Przez głowę przemkną mi obrazy konstelacji, supernowych, spiralnych mgławic; obrazy źródeł, kamienistych pustyń nietkniętych stopą człowieka, rozległych, niemal dziewiczych lasów; z wolna ogarnie mnie ogrom kosmicznego porządku. A potem spokojnym głosem powtórzę formułę, której nauczę się fonetycznie na pamięć. (…) I na tym koniec; od tej chwili będę muzułmaninem.

Kilka miesięcy później znowu zacznę prowadzić zajęcia i oczywiście spotykać studentki – ładne, nieśmiałe, z zasłoniętymi twarzami. (…) Każda z tych dziewcząt, choćby najładniejsza, będzie szczęśliwa i dumna, jeśli mój wybór padnie właśnie na nią, i będzie się czuła zaszczycona, mogąc dzielić ze mną łoże. Wszystkie będą godne miłości, a ja na pewno zdołam je pokochać.

Podobnie jak kilka lat wcześniej w wypadku mojego ojca, otworzy się przede mną nowa szansa: szansa na drugie życie, niemającego większego związku z poprzednim. I niczego nie będę żałować.”

„Uległość” Michela Houellebecqa to powieść dająca do myślenia. Już zanim się ukazała, mówiło się o niej, że to kolejny antymuzułmański paszkwil. Po lekturze odnoszę dokładnie odwrotne wrażenie. Autor chyba nieźle się bawił pisząc „Uległość”. A teraz bawi się z czytelnikiem. Nie przypuszczam jednak, aby wyznawcom religii wszelakich wystarczyło poczucia humoru i dystansu.

Do przemyślenia. Zwłaszcza w obecnej sytuacji, gdy na skutek skrajnych emocji ludzkie umysły się wyłączają.