DDS to nie Dorosłe Dziecko Stolarza ani Duża Dolewka Samogonu. DDS to coś, czego potrzebuję praktycznie każdego dnia, bo to mój sposób na podładowanie akumulatorów. DDS – Dzienna Dawka Samotności. Może z tobą jest podobnie, mianowicie tak, że czasem chcesz zostać z dala od innych, odizolować się od całego świata, być w nim, ale jednocześnie jakby poza nim. I popatrzeć na ten świat jak gdyby z boku. Albo przez pewien czas w ogóle nie patrzeć.

„Lubię ten stan, rozkoszne sam na sam”, śpiewa Hey, „Czasami wolę być zupełnie sam”, śpiewa Coma, „The loneliness of the long distance runner” śpiewa Iron Maiden. Samotność wydaje się zatem w pewien sposób wskazana, emocjonalnie i energetycznie, niekiedy nawet konieczna. Pod warunkiem, że nie jest to samotność wymuszona. Bo bycie samemu to nie to samo co bycie samotnym.

Nie wiem, jak jest z tobą, ale ja lubię zaszyć się gdzieś, gdzie jestem sam i nikt nie wytrąca mnie z błogiego stanu równowagi – górski czy leśny szlak, brzeg strumyka i szemrząca woda, w oddaleniu od ludzkiego zgiełku. Czasowe odcięcie się od czynnika ludzkiego jest potrzebne, w głównej mierze dlatego, że na co dzień pracuję z ludźmi i uczestniczę w nieustannej wymianie energii. Energii, która nie zawsze jest dobra i budująca.

Bo ludzie dają energię, ale także ją zabierają. A kiedy zaczyna energii brakować, trzeba naładować akumulatory. Bo jeśli wyczerpiesz się całkowicie, możesz zrobić sobie wielką krzywdę. Dlatego dobrze jest mieć miejsce tylko dla siebie, gdzie nikt ci nie przeszkadza.

DDS oznacza porcję czasu dla siebie, bezcenne chwile na przemyślenie spraw, które nagle znajdują rozwiązanie, a wraz z nimi często pojawiają się nowe pomysły. Ponadto rytm kroków na górskim szlaku czy podczas długiej jazdy na rowerze uspokaja i pozwala odzyskać równowagę wewnętrzną poprzez rytm zewnętrzny. Jeśli kiedyś doświadczyłeś czegoś podobnego, doskonale to rozumiesz.

Oczywiście, sprawa odzyskiwania energii i ładowania akumulatorów wiąże się z temperamentem. Nie wiem, czy typowy ekstrawertyk cieszyłby się kilkugodzinną wyprawą w góry i słuchaniem ciszy. Ekstrawertycy czerpią energię z kontaktów z innymi ludźmi, bo tak zostali „zaprogramowani”. Problem pojawia się wtedy, kiedy muszą zostać sami. Pokuszę się o uproszczenie - bycie samemu osłabia ekstrawertyka, introwertyka natomiast wydaje się wzmacniać.

Na szczęście jesteśmy różni i każdy z nas inaczej sobie radzi z codziennymi wyzwaniami. Jedno jest pewne - kontakt międzyludzki, podstawa bycia człowiekiem, jest niezbędny, piękny i nas rozwija, jednak w przypadku jego nadmiaru niektórzy mogą czuć się wyczerpani. I wtedy może się przydać DDS.

Kontakt z naturą, a dzięki temu i z sobą samym, może mieć wielkie znaczenie. Czy jest to zatem najlepszy sposób na życie i codzienność? Niekoniecznie. I tu posłużę się jednym z celniejszych zdań ze świata reklamy: każdy sposób na życie jest dobry, a najlepszy jest twój.