Górskie ścieżki kojarzą się głównie z szutrem, kamieniami, wielkimi wzniesieniami i gwałtownymi zjazdami. I słusznie się kojarzą, bo takie właśnie są – górskie ścieżki to dla rowerzystów teren trudny i wymagający, a przez to w jakiś dziwny sposób zachęcający, kuszący, wyzywający. Po 70 km w sobotę miałem ochotę trochę od nich odetchnąć i dlatego pojechałem wczoraj w inną stronę.

Do Zgorzelca. Tym razem ruszyłem ze Szklarskiej Poręby. To pierwsza zmiana. Druga dotyczyła roweru – zamiast kolarzówki dosiadłem górala, co na asfalcie przekłada się na inną jazdę. Szersze opony, inne ustawienie przerzutek, zjazdy i podjazdy, średniej jakości asfalt… Jedzie się wolniej, jednak wygodniej.

No i zawitałem do Zgorzelca po raz drugi. Tyle że ze Szklarskiej to tylko 68 km. Mało. Potem realizacja drugiej części planu – kolejny odcinek trasy Oder-Neisse-Radweg, ze Zgorzelca do Zittau.

Czterdzieści parę kilometrów dobrego terenu, praktycznie w całości asfaltu, trasa naprawdę świetnie przygotowana,

z różnymi widokowymi niespodziankami (na zdjęciu Ostritz),

chwilami przepiękna, zwłaszcza gdy jedzie się przy samej Nysie. Góral spisywał się naprawdę nieźle, a z powodu wolniejszej jazdy łatwiej dostrzegałem znaki.

W Zittau przejazd na polską stronę do Sieniawki, potem do Bogatyni obok Kopalni Węgla Brunatnego Turów. No i dalej do Czech.

A w Czechach jak to w Czechach – czeski film. Istnieją tam trasy rowerowe, gdzieniegdzie widniał jakiś znak informacyjny, przy czym owe trasy znikają tak szybko jak się pojawiają. To znaczy trasy są, natomiast informacje o nich to chyba wielka narodowa tajemnica. Bo nawet z czeską mapą w ręku nie sposób rozszyfrować, dokąd dana droga prowadzi ani gdzie się zaczyna. Postanowiłem trzymać się głównych dróg i jechać – że wesprę się cytatem - „na wschód, tam musi być jakaś cywilizacja”. Udało się, droga prosta jak drut. Frydlant, Nove Mesto pod Smrkem, Świeradów-Zdrój.

A ze Świeradowa trudna 6-cio kilometrowa wspinaczka aż do Rozdroża Izerskiego. Potem już lekko, miło, przyjemnie do samego Zakrętu Śmierci, następnie ostro z góry do centrum Szklarskiej. Koniec trasy.

175 km. Niedużo, jednak w pewnym sensie to rekord. Po pierwsze – najdłuższa trasa w terenie bądź co bądź górskim, po drugie najdłuższa trasa na góralu. Cieszę się, że dałem radę. No i mogę powiedzieć, że byłem wczoraj w trzech krajach – w Polsce, Niemczech, Czechach. A nie, to w czterech, bo na końcu też w Polsce. Taki niewinny żarcik, ha ha.