- To może warto też było zrobić analizę konsekwencji – powiedziała filmowa córka do filmowej matki. Cóż, jakże życiowe zdanie. Bo – banał, banał! – wszystko, co robimy, ma jakieś konsekwencje. Jako że przebywam aktualnie w pobliżu działającego telewizora, trochę niechcący obejrzałem wczoraj polski film pod tytułem „Wojna żeńsko-męska”. Zaczął się, spojrzałem, no i jakoś tak poszło.

To komedia, czy raczej parodia, bo jej twórcy przerysowują rzeczywistość praktycznie we wszystkim, także – a może przede wszystkim – w sprawach damsko-męskich. A film opowiada o dziennikarce Barbarze (Sonia Bohosiewicz), która napisała książkę, jednak książka wcale nie odmieniła jej życia i nie przyniosła oczekiwanych pieniędzy. Dopiero późniejszy artykuł w magazynie dla kobiet przynosi jej sławę i uruchamia komercyjną maszynę. Dzięki swym felietonom staje się znawczynią męskich penisów, na podstawie których określa osobowość mężczyzn, pod Warszawą zostaje otwarta pierwsza na świecie Klinika Prącia, potem jest tryskający popularnością program telewizyjny Whose is Whoy? (Czy Krzysztof Ibisz gra tam siebie?). Jednym słowem – sukces! Tyle że w takiej sytuacji chce się więcej i więcej… I pojawia się pytanie – czym właściwie ten sukces jest i co za sobą pociąga?

No właśnie. W chwili, kiedy w jej życiu osobistym wszystko wydaje się stracone, Barbara mówi: zatoczyłam koło i jestem w punkcie wyjścia, tyle że z pełnym kontem. Jednak za odstąpienie od umowy trzeba płacić odszkodowanie - „i tyle na temat pełnego konta”. Trochę lansowania hasła, że pieniądze szczęście nie dają. Możliwe, tak naprawdę to nic nie daje szczęścia, jeśli nie umie się z tego korzystać, a pieniądze jakoś dobrze do tego pasują, bo szybko ogłupiają.

Ten film to bajeczka, dość mocno spłycona, w której czarno-białe postaci wygłaszają takie kwestie, jakich się po nich spodziewamy. Jednak nawet najgłupszy film ma coś do przekazania – odnoszę nawet wrażenie, że im głupszy film, tym więcej przekazuje między wierszami. Można to obejrzeć tylko i wyłącznie dla rozrywki, po czym zapomnieć, zdarzyć się może też i tak, że nawet taki film coś tam w niektórych poruszy i skłoni do refleksji. Odbiór rzeczywistości to przecież sprawa wysoce subiektywna.

Czy to film z happy endem? Jak to w takich przypadkach bywa, bohaterka opamiętuje się, robi remanent na okoliczność ważnych rzeczy w życiu i podejmuje jedynie słuszną decyzję, bo „od spełnionych marzeń gorsze są tylko gwałtowne przebudzenia”. I wtedy, już na samym końcu, do akcji wkracza mistrz drugiego planu, labrador głównej bohaterki, i mówi tak:

- No i co? Miał być pornos, a wyszło cholerne romansidło, tak? Wszystko schodzi na psy.

Hmm. Aż tak źle to chyba nie jest, co?