Zaczyna się rok szkolny, więc może znajdzie się ktoś, kto zechciałby – powiedzmy, dla relaksu - opanować wszystkie języki świata. Tak do świąt, nie dalej. Zadanie wydaje się niełatwe. Bo święta niebawem, a języków jest naprawdę dużo. Ale czy jest ich aż 7 miliardów? Cóż, nawet więcej i ciągle ich przybywa.

Uczenie się języka polega z grubsza na tym, że zaczynasz budować i wypowiadać zdania w nowym dla ciebie języku, np. angielskim. Uczysz się coraz większej ilości słówek, tworzysz dłuższe zdania, z czasem mówisz coraz swobodniej. Stosujesz to, czego się nauczyłeś. Istnieje wiele spraw, w których dogadujesz się z cudzoziemcami, załatwiasz sprawy, które masz do załatwienia itd. Nowy język nie jest wtedy taki nowy, bo posługujesz się nim prawie automatycznie. Możemy zatem powiedzieć, że opanowałeś angielski. Jednak wbrew pozorom to nie koniec, lecz dopiero początek drogi.

Bo opanowałeś nowy język tylko w pewnym stopniu: potem pojawiają się sytuacje, kiedy języka uczysz się jak gdyby od nowa - z jednym rozmówcą idzie gładko, za to z innym jak po grudzie. I musisz jakoś do takiego rozmówcy się przyzwyczaić, poznać jego sposób mówienia, wyłapać charakterystyczne słowa, których najczęściej używa, być może także zaakceptować jego intonację, która na pewno różni się od twojego pierwszego rozmówcy. Nie ma dwóch osób, z którymi mógłbyś rozmawiać w identyczny sposób, nawet w języku ojczystym. To właśnie uroki komunikacji i ludzkiej różnorodności.

Bo na świecie jest ponad 7 miliardów ludzi. Każdy człowiek jest odrębną istotą i w pewnym sensie mówi własnym językiem. Także w obrębie tego samego języka. Zatem opanowując nowy język poznajesz jego uogólnioną wersję, wersję standardową, która będzie pomocna w standardowych sytuacjach. A potem spotkasz na swojej drodze wielu rozmówców i na nowo będziesz się uczył. Każda rozmowa stanowi okazję do nauki.

A co z językiem jakiejś grupy zawodowej? Bo czy nie jest tak, że kiedy spotykasz murarza, to aby dokładnie zrozumieć, co on do ciebie mówi, potrzebujesz trochę fachowego słownictwa, a kiedy spotykasz metodyka językowego, to musisz się nagłowić, o co chodzi z tym zdaniem podrzędnym okolicznikowym celu.

I tak to już w życiu jest. Poliglota to nie tylko ktoś, kto umie powiedzieć „Ala ma kota, a kot ma zatwardzenie” w 50 językach. Poliglota to ktoś, kto z pasją pochłania nowe, nieznane sobie jeszcze języki, ale także żargony zawodowe wspomnianego murarza czy metodyka językowego (jeśli tego w ogóle potrzebuje), bo to także jakby odrębne języki. Poliglota to ktoś, kto uczy się języka każdego napotkanego człowieka, jeśli ma taką możliwość. Jedno jest pewne - nadal ma sporo do zrobienia. Ale kiedy robisz coś z pasją, nauki kolejnych języków nigdy nie nazwiesz pracą, czyż nie?