Myślałem o tym przy jakiejś okazji już wcześniej, potem zapomniałem, a tu nagle samo do mnie przyszło i zaczęło się dopominać uwagi. A zamierzałem napisać – i żadnego odkrycia Ameryki tu nie będzie - że aby osiągnąć sukces, trzeba na niego zapracować. Trzeba się wysilić, wziąć się do roboty i bez zbytniego oglądania się na boki iść w stronę wyznaczonego celu. Przy czym warto pamiętać, że sukces to sprawa osobista i dla każdego z nas oznacza coś innego. To, co dla mnie jest sukcesem, może nie mieć żadnej wartości dla ciebie.

Nie nauczyłem się żadnego języka z dnia na dzień, chociaż każdy kolejny przychodził z coraz większą łatwością. Naukę rosyjskiego i niemieckiego rozpocząłem od prostych zdań, zasad gramatycznych (to były bardzo dawne czasy) i rozszerzania zasobu słownictwa. Słówka trzeba było po prostu zakuć. I poświęcić na to sporo czasu kosztem innych rozrywek np. grania w piłkę czy ganiania po lesie.

Nie napisałem podręczników językowych w tydzień. Najpierw powstawał główny zarys, potem następowało szlifowanie, poprawianie, zmienianie. Zdarzało się, że nie spałem po nocach, wyrzucając jedne tematy i wstawiając inne. Zresztą, kto by zasnął w takiej sytuacji. Ciągły tuning, bo większość autorów ma coś takiego, że nigdy nie jest całkowicie zadowolona ze swoich dzieł.

Książki „Władca Języków, czyli prawie wszystko o tym, jak zostać poliglotą” też w tydzień nie napisałem. Na jej powstanie złożyły się lata zbierania doświadczeń – w tym czasie testowałem, co w uczeniu się działa, a co można sobie odpuścić. Pojawiały się rozczarowania, porażki, opadające ręce.

Nie wsiadłem na rower i nie przejechałem długiego dystansu bez treningu. Jeżdżę od wielu lat, dlatego wyrobiłem sobie jako taką kondycję, dzięki której mogę w miarę swobodnie pokonać przyzwoitą odległość. To też nie obyło się bez wyrzeczeń, bo kiedy w niedzielny poranek większość znajomych dogorywała po sobotnich uroczystościach taneczno-alkoholowych, ja zasuwałem na dwóch kółkach. Co nie znaczy, że w takich uroczystościach od czasu do czasu nie uczestniczyłem.

Nie zasiadłem za zestawem perkusyjnym i nie zacząłem od razu grać. To też wymagało ćwiczeń, poprawiania koordynacji i ciągłego powtarzania prostych rytmów, dzięki którym łatwiej grało się potem te trudniejsze. I to też wymagało czasu, cierpliwości, poskramiania nerwów i dosadnego słownictwa.

Powyższe przykłady łączyło jedno – pasja. Była w tym także ogromna frajda. Nikt mnie nie zmuszał, nikt nie namawiał. Sam chciałem i dlatego całkiem nieźle mi to wychodziło. A inni nawet pomagali i za to jestem im bardzo wdzięczny. Bo na sukces rzadko pracuje się w pojedynkę. Z reguły przydaje się ktoś jeszcze, kto w razie potrzeby kopnie w zadek w charakterze turbosprężarki, kiedy trzeba wypowie jakieś magiczne słowo, dzięki któremu opętany ślepą pasją nieco się uspokoi i nie popełni głupstwa.

Bo według rysunku, który ostatnio zobaczyłem na FB, sukces jest jak góra lodowa. Składa się z części widocznej nad wodą i tej podwodnej, której nie widać. Z oczywistych względów ludzie widzą tylko tę pierwszą. Widzą to, że ci się udało. I to zwykle wzbudza zazdrość, zawiść czy co tam jeszcze może wzbudzać. Nie widzą – albo nie chcą widzieć - tego, ile czasu, wysiłku, wyrzeczeń i ciężkiej pracy cię to kosztowało. Nie wiedzą, jak wyglądała twoja droga do sukcesu. Droga, która jest zwykle długa, kręta i wyboista. Mimo wszystko przemierzanie tej drogi to bardzo ekscytująca podróż. Ciekawe, dokąd wybiorę się teraz. Właśnie sprawdzam rozkład jazdy.