Pomysł pokonania trasy ze Szczecina do Zgorzelca rowerową drogą Odra-Nysa, po niemiecku Oder-Neisse Radweg, chodził za mną już od jakiegoś czasu. Chodził i mnie dręczył, więc pozostało jedno – stawić mu czoła. Wsiąść na rower i pojechać. Decyzja zapadła, a 9 sierpnia cel został osiągnięty, choć były momenty, że przypominało to coś jakby niemiecką ruletkę – da się lub się nie da.

Wyruszyłem o godz. 4:45, było jeszcze ciemno, co widać na załączonym obrazku.

A potem ze Szczecina do Gartz, Schwedt i dalej wzdłuż Odry.

Trasa wygląda w swej przeważającej części mniej więcej tak, że jedzie się po wale przeciwpowodziowym, a miejscami tam, gdzie pokazują znaki. Zdarzyło się, że ciężko było je dostrzec, więc musiałem zwalniać, krążyć i poszukiwać właściwej trasy. Może przez to, że na rowerze szosowym jedzie się szybciej niż na rowerze trekingowym czy góralu. A wolniej jechać nie mogłem, nie było na to czasu.

Tak się właśnie wytrąciłem z rozkosznego pędu tuż przed Frankfurtem nad Odrą. Chwila nieuwagi i się pogubiłem. Na szczęście pomagali mi życzliwi Niemcy, i w tym miejscu mogę tylko powiedzieć, jak bardzo przydaje się język! A we Frankfurcie trasa prowadzi po takiej nawierzchni, że na rowerze szosowym jest to bardzo niewygodne – kocie łby, kostka, wysokie krawężniki. Wtedy posługiwałem się słownictwem nienadającym się do druku, bo przecież ten tekst może czytać niewinna młodzież, często używałem zatem łagodnego niemieckiego słowa wyrażającego delikatne niezadowolenie „Scheisse”, no i tym sposobem trasa zyskała miano Oder-Scheisse Radweg.

Miejscami mocno widać, że trasę projektował ktoś, kto na rowerze jedzie co najwyżej parę kilometrów na spacer, od jednej kafejki do następnej. Dlatego sporą część trasy pokonałem głównymi drogami samochodowymi, obok których ciągną się przyzwoite ścieżki rowerowe - najlepszy odcinek to Eisenhüttenstadt – Guben.

W Gubinie coś jakby obiad, trochę odpoczynku i chwilę po godz. 14, przy stanie 235 km, ruszyłem w dalszą drogę.

Kryzys zaczął gdzieś na 275 kilometrze i trwał jakieś 50 km, między Forst i Niesky. Miałem ochotę odwołać imprezę. Zaczęły opuszczać mnie siły, a upał był chwilami nie do zniesienia i nawet picie na przemian napojów izotonicznych, wody czy pepsi nie pomagało. Tak, to groźna chwila, kiedy miałem ochotę odpuścić sobie realizację pomysłu, do którego przygotowywałem się ponad 2 tygodnie. Jednak jechałem. Znacznie wolniej niż na początku, ale wciąż do przodu. Bo Zgorzelec był osiągalny, byłem już tak niedaleko…

Jednak, jak na złość, cel wyprawy jakby się oddalał. Wydawało się, że przejechałem już taki kawał, a według znaków Zgorzelec przybliżył się zaledwie o kilometr. Potem o kolejny, i o kolejny. Jakimś cudem znów wróciły siły i w końcu, gdzieś o g. 19, dotarłem na miejsce – na piesze przejście, gdzie czekała na mnie moja pomoc techniczna.

Poprawiłem rekord dzienny z 220 na 367 km. A potem do samochodu i do Szklarskiej. I podczas drogi zacząłem się zastanawiać nad jedną kwestią - czy dam radę się ruszyć następnego dnia, skoro w tym momencie nic szczególnie nie chce mi dokuczać.

Dałem radę, bez żadnego kłopotu, co jest jednocześnie pocieszające, dziwne i lekko przerażające. Tak, jakby 13 godzin jazdy nie zostawiło po sobie śladów. No, może poza pewną częścią ciała, która miała bezpośredni kontakt z siodełkiem przez te 13 godzin.

Tak to wyglądało od strony fizycznej. Co z aspektem mentalnym – o tym napiszę wkrótce, bo pewnej rzeczy się obawiam.