Etykieta

Wśród rowerzystów, jak i w innych grupach poniekąd zorganizowanych, panuje etykieta, która dyktuje określone zachowania. Wędrujący po górach mówią sobie „cześć” lub „dzień dobry”, rowerzyści pozdrawiają się na trasie poprzez uniesienie ręki. Dodam, że machnięcia są częstsze na bardziej wyludnionych trasach. Na ścieżkach miejskich, gdzie trzeba się przeciskać między tłumami pieszych, dziarsko i szeroko kroczących rowerową ścieżką, machanie jest mocno utrudnione, głównie z tego powodu, że nie ma na nie czasu, bo trzeba jakoś ominąć ścieżkowe przeszkody i nie wywinąć przy tym przysłowiowego orła tudzież innego ptaka.

Segregacja

Jednak z tym pozdrawianiem bywa różnie. Bo ogólnie jest tak – i muszę to powiedzieć z pewnym bólem w dobie równości i demokracji – że rowerzyści pozdrawiają głównie „swoich”. Czyli – jeździec na kolarzówce macha głównie do innego na kolarzówce, obywatel na „góralu” będzie machał do innego „górala” itd. Dochodzi zatem do jawnej segregacji, która sygnalizuje przynależność do określonej grupy, coś, co ludzie generalnie bardzo lubią. Przynależność do grupy zapewnia przywileje, bezpieczeństwo i prestiż.

Mezalians

Czasem dochodzi jednak do mezaliansu. Bo oto jedzie naprzeciw mnie ktoś na góralu i do mnie macha, więc kierując się logiką kliki kolarzówek w ogóle nie powinienem zwracać na niego uwagi, jednak gest przyjaźni wyzwala gest zwrotny i tak oto machamy sobie, mimo że teoretycznie należymy do innych grup i w ogóle nie powinniśmy się zauważyć. To machanie to dość zabawna sprawa, a podróż mija w ten sposób nieco przyjemniej. A pozytywny nastrój dobrze wpływa na zdrowie.

Jestem lepszy i w ogóle mam lepsze plemniki

Jednak czasem pojawiają się indywidua na kolarzówkach, które w żaden sposób nie biorą udziału w tej towarzyskiej grze. Nie zauważają innych kolarzy, o góralach czy rowerkach trzykołowych nie wspominając. W ogóle nikogo nie widzą. Skąd taka postawa? Na podstawie moich subiektywnych badań okazało się, że najbardziej zadufani są ci na drogim i supermarkowym sprzęcie. Cóż, wydałeś 30-40 tysięcy na kolarzówkę, więc nie będziesz machał jakiemuś łachudrze, co to jeździ na niezbyt nowym sprzęcie za 5 tysięcy. To mogłoby nadszarpnąć naciągnięte do granic możliwości ego, niezwykle kruche i delikatne.

Kogoś takiego poznasz po dystyngowanej postawie, która już z daleka sygnalizuje: nie widzę cię i nie zobaczę, więc daruj sobie wszelkie zaloty. Niestety, także w świecie rowerów marka i związana z nią cena pada na mózg i wielu nie umie sobie z tym poradzić. Pomyśl: czy ktoś jadący na rowerze za trzy dychy jest automatycznie szybszy, zdrowszy, ładniejszy i ma lepsze plemniki? I czy to w ogóle jeszcze istota ludzka czy już atrapa, w której gnieździ się ego odziane w najdroższe gadżety? Jedno jest pewne: potrącony przez samochód każdy rowerzysta zginie tak samo. Bez względu na znaczek na ramie czy gaciach.

Popsute marki

Rzecz, o której piszę, może i nie ma wielkiego znaczenia społecznego, jednak pomyśl o kierowcach „lepszych” samochodów. Istnieją marki, których – wydawałoby się - nie dotyczą przepisy. Kierowcy takich wozów są przekonani, że na drodze mogą więcej, bo mają taki a nie inny znaczek na masce. Wciąż mnie to zadziwia, że niektórzy ludzie definiują siebie poprzez znaczek na wyrobie, który użytkują, co pociąga za sobą całą gamę dziwnych zachowań. Bo ilu spotkałeś w życiu kierowców beemek, którzy wpuścili cię, kiedy chciałeś zmienić pas?