Jedno z głównych założeń NLP (neurolingwistycznego programowania) mówi, że każdemu zachowaniu przyświeca pozytywna intencja. I o ile zgadzam się z tym całkowicie, tak pewną sprawę chcę doprecyzować. Bo bez tego doprecyzowania mogłoby się okazać, że wyznawcy życia wedle zasad NLP stają się w pewnym momencie totalnymi frajerami.

Pomyśl: ktoś wpycha ci się w kolejkę, bo mu się śpieszy (przy okazji - znasz kogoś, komu w kolejce się nie śpieszy?). Pozytywna intencja w jego zachowaniu jest taka, że chce szybciej wydostać się ze sklepu i zaoszczędzić czas.

Sąsiad wycina krzaki na twojej posesji, bo jego zdaniem kiedyś na pewno zaczną wrastać na jego teren. Pozytywna intencja: sąsiad chce zapobiec zadżungleniu swojej nieskazitelnej działki.

Teraz hardcore: morderca uśmierca ofiarę. Pozytywna intencja: morderca eliminuje człowieka, który jego zdaniem nie zasługuje na to, by żyć.

Co łączy powyższe przypadki? Ano to, że pozytywne intencje przyświecają tylko jednej stronie – a cały w tym jest ambaras, żeby dwoje chciało naraz, że tak powiedzeniem potocznym rzucę.

A jeśli zrozumiesz motywy kierujące postępowaniem drugiej osoby, możesz zmienić swoje zachowanie, możesz stać się bardziej elastyczny, wykazując się empatią, zrozumieniem i całą gamą reakcji miłych i uprzejmych. Kłopot polega na tym, żeby określić, gdzie leży granica tychże uprzejmości? Na ile możesz sobie pozwalać, żeby ktoś ładował się w tę kolejkę czy wycinał twoje zarośla? O trzecim przykładzie nie piszę, bo był celowo przejaskrawiony i nie nadaje się do dalszej analizy - ten zabijany ma z pewnością inny pogląd na sprawę własnej wartości i tego, czy zasługuje na życie czy też nie.

Zatem sprawa granicy – gdzie powiesz „dość”. Tu pojawia się potrzeba asertywności, ten moment, kiedy zaczynasz myśleć o sobie i zachowaniu swojej integralności czy po prostu dobrych obyczajów. O pozytywnych intencjach możemy mówić tylko wtedy, kiedy są pozytywne dla obu stron biorących udział w jakimś wydarzeniu. Państwo atakujące inne państwo też ma przecież pozytywne intencje. Cel działań musi być ekologiczny, czyli taki, że działanie jednej strony nie szkodzi stronie drugiej. Jeśli dzieje się inaczej, pozytywne intencje jednej strony znaczą tyle co psia kupa na chodniku.

Oczywiście, że możesz ciągle być miły, uprzejmy i rozumiejący innych, ale jeśli będzie to działanie jednokierunkowe, wkrótce sam poczujesz, że coś tu nie gra. Że ktoś cię wykorzystuje i że bez przerwy coś tracisz. Że ciągłe podwijanie ogona na niewiele się zdaje. Że stałeś się frajerem. Jeśli to lubisz, to w porządku, jednak nie sądzę, aby ktoś znający swoją wartość sobie na to pozwalał. Tylko odrealnione, plastikowe zasady NLP mówią o tym, że wciąż musisz być miły i głupkowato grzeczny, żeby innym było przy tobie dobrze. A co z tobą? Może też byś chciał, żeby inni byli wobec ciebie mili i grzeczni, przynajmniej od czasu do czasu? Cóż, czasem innych trzeba traktować z wzajemnością, bo na nic innego nie zasługują.