Lekarz pierwszego kontaktu

To zupełnie normalny etap. Zabawa w doktora pierwszego kontaktu. Pierwsze oględziny pacjenta. Dwoje ludzi się spotyka i zaczynają się badać. Sprawdzają, jak na siebie reagują i na ile mogą sobie pozwolić. Potem następuje diagnoza i skierowanie: zostajesz lub wylatujesz. Przyjmijmy opcję „zostajesz”, bo to etap zauroczenia, ogłupienia, zaślepienia, nieustannego wzajemnego zapotrzebowania, a po pewnym czasie do akcji wkracza

Lekarz specjalista

I sytuacja się rozwija. Powstaje związek. Chcesz dogadzać drugiej stronie we wszystkim, czego ona sobie tylko zapragnie, spełniać wszystkie jej potrzeby, ogień płonie, bo ciągle jest podsycany. Stajesz się lekarzem specjalistą w dziedzinie rozpoznawania i zaspokajania potrzeb drugiej strony. No i są fajerwerki, ciągłe niespodzianki, gejzery uniesień. Potem przychodzi codzienność, ogień przygasa i w niektórych przypadkach cała euforia przeradza się w coś, co z pierwotną, radosną wersją ma już niewiele wspólnego. Życie. Jednak to wcale nie jest złe, to w sumie naturalna kolej rzeczy. Często dzieje się coś mniej przyjemnego. Coś, gdy lekarz specjalista już nie wystarcza i do akcji wkracza

Lekarz od umysłu

Rolę takiego doktora często przejmuje jedna ze stron w związku, choć czasem nawet obie, i mniej lub bardziej oficjalnie zaczynają się „ustawiać”. Prać sobie nawzajem umysły. Żeby było tak jak kiedyś, jak na początku, bo jak nie, to znajdę sobie inny, lepszy model. Bo ile jest kobiet, które chcą zmienić swojego męża w kogoś, kto odpowiadałby ich własnemu wyobrażeniu? A ilu jest takich mężczyzn?

Co ciekawe, zabawa w takiego doktora to coś, co uczestnicy związków robią z zawziętością godną maratończyków czy triatlonistów. Nie wiem, skąd się to bierze, w dużej mierze to wzorce wyniesione z domu rodzinnego: za wszelką cenę zmienić tę drugą osobę tak, aby pasowała do wyobrażenia o partnerze idealnym – on ma być dokładnie taki, jak ja chcę. Czasem proces zmieniania trwa miesiąc, czasem 10 lat, może też nigdy się nie kończyć. A kiedy wreszcie się udaje, lekarz nie jest zadowolony z rezultatu, bo mąż nagle stał się pantoflarzem, nie wychodzi z domu, jest obrzydliwie miły, grzeczny i bezpłciowy, a żona zawsze siedzi w domu, gotuje obiadki, chodzi w fartuchu, ogląda w kółko telewizję.

Lekarzu, lecz się sam

Większość ludzi chce zmieniać innych i dopasować ich do własnego wyobrażenia, jednak potem ten nowy obraz z reguły niespecjalnie im się podoba. Plus rozczarowanie, że mąż czy żona się poddał czy poddała. Niektórym przychodzi niezwykle łatwo odgrywanie roli lekarza „od umysłu”, który różnymi sposobami chce złamać swoją partnerkę czy partnera. A tak naprawdę to tacy „lekarze” powinni w pierwszej kolejności zacząć od uleczenia siebie. Uleczenia z tych zgubnych nawyków ulepszania innych. W końcu łatwiej zmienić własne reakcje na innego człowieka niż zabierać się za ulepszanie jego niedoskonałości.

Lekarz ostatniego kontaktu

A kiedy w związku zejdą się dwaj nieustępliwi lekarze od umysłów, może dojść do katastrofy. Wtedy do akcji wkroczy lekarz ostatniego kontaktu w jednej z możliwych wersji: sędzia orzekający o rozwodzie lub grabarz, który pożegna cię z miłym, profesjonalnym uśmiechem. Coś pominąłem?