To jeszcze jedna reminiscencja przygody z telewizorem – chyba warto wspomnieć, bo temat bardzo bliski prawdziwego życia. Kolejny odcinek serialu „Prawo Agaty”, a tam prawnicy i sprawy sądowe. I wydawało się, że o, niania Frania, że zaraz będzie „no panie Skalski”, a tu jednak poważniejsze tematy i aż mnie zaciekawiło, usiadłem, obejrzałem, neurony mi się ruszyły.

Filmowa fikcja

Krótko o tym, o czym opowiadał tamten odcinek serialu. Nastoletni chłopak mógł umrzeć, jeśli nie przeprowadzi się transfuzji krwi. Na transfuzję zgadzał się ojciec chłopaka, nie zgadzali się natomiast dziadkowie, jego prawni opiekunowie na skutek jakichś tam wcześniejszych rozgrywek rodzinnych. Matka chłopca najwyraźniej nie żyła. Z jakiego powodu dziadkowie nie zgadzali się na transfuzję? Z powodów religijnych. Organizacja religijna, do której należeli, nie zezwalała na takie zabiegi medyczne, bo dotknięty nimi osobnik miałby sczeznąć w ogniu piekielnym. W filmie zwyciężył rozsądek, chłopca odratowano.

Z życia wzięte

Jednak nie zawsze mamy happy end. Kilkanaście lat temu (plus minus pięć) w niewielkiej miejscowości pod Kaliszem zmarła dwudziestoparoletnia dziewczyna. Z medycznego punktu widzenia wystarczyło zrobić transfuzję krwi i kobieta żyłaby pewnie do dziś. Niestety, nie pozwolono jej żyć. Organizacja religijna, do której należała, nie dopuszczała takich zabiegów. Zdecydowano za nią, zamykając ścieżkę ziemskiej egzystencji i wysyłając na zielone rajskie łąki.

Nerka Nergala

A teraz sytuacja całkowicie hipotetyczna: załóżmy, że ktoś zachorował i potrzebuje nerki. Jedynym dawcą może być Adam „Nergal” Darski, nikt inny się do tego nie nadaje. Nergal gotów jest jedną nerkę oddać. Osoba potrzebująca nerki należy do grona osób, które Nergala – mówiąc delikatnie – nie darzą sympatią. I pojawia się dylemat: czy ten ktoś powinien przyjąć nerkę czy raczej unieść się dumą i przenieść się na drugi świat? Cóż, martwy, ale przynajmniej dumny.

Nasuwa mi się tutaj tylko jedno pytanie: ile zdrowego rozsądku i chęci życia pozostało w ludziach?

Żeby nie było tak poważnie,

to może żenujący dowcip na koniec:

- Jaką ksywę miałby Nergal bez nerki?

- Nerkal.