Dzisiaj rano wyprzedziłem idące do szkoły dziecko. Też mi atrakcja, powie ktoś. No zasadniczo żadna. Dziecko obłożone było grubą warstwą kurtki, szalika i czapki, na plecach niosło wielki plecak, a na ramieniu dyndał mu worek, prawdopodobnie ze strojem na wf. Jednak moją uwagę przykuło coś innego, mianowicie to, że z uszu dziecka wystawały słuchawki, a oczy dziecka wbite były w kolorowy ekran ajfona, po którym żywo ganiał palec małolata. I pomyślałem – ale ze mnie stary zgred! Za moich czasów nikomu nawet do głowy nie przyszło, że kiedyś dostępne będą takie sprzęty. Wzruszyłem ramionami i poszedłem w swoją stronę. Dziecko poszło w swoją stronę. Nie były to kierunki zbieżne.

A potem natknąłem się na taki widok: siedzieli obok siebie, chłopak i dziewczyna, i każdy wpatrywał się w swój migający kolorami telefon z takim uporem, jak gdyby za moment miał tam znaleźć tajny kod, dzięki któremu znajdzie rozwiązanie wszystkich problemów świata. Nie, nie, to nie o bohaterach książki Dana Browna. To o dwójce młodych ludzi, którzy są znajomymi na facebooku, komentują swoje wpisy, lajkują się i żartują z siebie nawzajem, jednak gdy się spotkają, w ogóle nie potrafią rozmawiać. Rozmowa praktycznie się nie nawiązuje. Wciąż mnie to zadziwia. A jako że ich znam, zadziwia mnie to jeszcze bardziej.

Czasy się zmieniają. Ale odkrycie, co? Kiedyś na koncercie ludzie unosili do góry zapalniczki, dziś unoszą komórki, nagrywają, a potem wrzucają na jutjuba. Kiedyś umawiałaś się ze znajomymi na precyzyjną datę za 3 tygodnie o 12:20 przy drugiej ławce w parku, dziś ciężko umówić się z kimś na następny dzień, bo albo ma napięty grafik na pięć następnych lat, albo przyśle ci sms chwilę przed spotkaniem, że właśnie mu coś wypadło (plomba z zęba, dysk, dziecko przez okno).

Nadeszła epoka informacji. Media i technologie – w głównej mierze, choć pewnie nie tylko one - wykreowały przekonanie, że trzeba mieć przy sobie dostęp do wielkiego świata przez cały czas. Bo w tym wielkim świecie czeka na każdego z nas to coś. Tylko pomyśl - kupujesz ziemniaki w osiedlaku i nie masz przy sobie dostępu, a właśnie wtedy omija cię twoja największa życiowa szansa. Szkoda, że na takim czekaniu wiele osób spędza życie, zamiast wziąć się do działania i wyjść szansie naprzeciw.

Ale dostęp trzeba mieć, w chwili obecnej wydaje się, że nie ma innego wyjścia. Pogoń za informacją wydaje się wszechobecna. I nie ma znaczenia, że informacja nie ma żadnej wartości. Po prostu się ją goni – skoro robi tak parę miliardów ludzi, to coś w tym musi być. Tłum musi mieć uzasadnienie swoich działań.

Chcemy być w ciągłym zasięgu także przez ciągłe zagrożenie, że bez komórki może nam się przytrafić coś naprawdę złego. Z komórką może ci się przytrafić dokładnie to samo, tylko że wtedy od razu zadzwonisz po karetkę, policję lub straż. No i zrobisz parę fotek, żeby wrzucić je w odpowiednie miejsca.

Przypomina mi się, jak 20 lat temu wsiadłem na rower i pojechałem w gości do rodziny. Trasa liczyła sobie 220 kilometrów. Nie przygotowałem się w żaden szczególny sposób, wstałem rano, wziąłem parę ciuchów, kanapki na drogę i jazda. Bez komórki. Takie były czasy. A rodzina nie miała pojęcia, że się pojawię. Trudno mi powiedzieć, czy się wtedy ucieszyli z tak wspaniałych odwiedzin.

Jakoś dojechałem. I wróciłem. Takie były czasy. Dziś chyba nie powtórzyłbym takiego wyczynu bez zaplecza technologicznego. Ilu pozostało dziś ludzi, którym nie udziela się ta ciągła potrzeba bycia w zasięgu? Że może zaraz nadejdzie ta chwila, ta szczególna chwila, o której jednak nic konkretnego nie można powiedzieć.

Głupota, prawda? A jednak gdzieś to w głowie siedzi.

A może chodzi o coś zupełnie innego. Może po prostu ludzie czują się bardzo samotni i robią wszystko, żeby nie wypaść poza ten iluzoryczny zasięg istnienia. Że ileś setek znajomych na portalach to tylko namiastka? Bo na żywo nie masz tak naprawdę wielu osób, z którymi możesz się spotkać i porozmawiać.

Hm. Może. Może jesteśmy tak przerażająco samotni, że zrobimy wszystko, aby utrzymać tę iluzję. Jeśli to ma pomóc, to w sumie czemu nie, przynajmniej nowe gadżety będą się sprzedawały.

fot. Sylwia Wolak