Oto moje najświeższe opowiadanie, mam nadzieję, że przypadnie do gustu tym, którzy lubią trochę... Hmm. O czym jest? O życiu, człowieku, przyrodzie... Zresztą, nie mogę tego wiedzieć, przecież ja to tylko napisałem. Miłej lektury!

Patrzymy na siebie od dłuższej chwili, w sumie to nie odrywamy od siebie wzroku, staram się nie mrugać, oczy mi już zaczynają łzawić, on też nie mruga, przynajmniej nie zauważyłem. Z każdą chwilą nabieram coraz większego przekonania, że jeszcze takiego nie widziałem. Co więcej, mam już prawie absolutną pewność, jedną z tych popiskujących cicho gdzieś z tyłu głowy, że nie będę miał kolejnej okazji, aby zobaczyć innego przedstawiciela tego gatunku. Gatunku może nawet dziwnego, ale tak z reguły mówi się o większości rzeczy czy zjawisk, które widzi się po raz pierwszy. Dziwny ten ptak, naprawdę. Ma w sobie coś takiego, że nie mogę się na niego napatrzeć. Boję się mrugnąć, bo wydaje mi się, że wtedy się wystraszy i odleci. Albo zniknie. Cholera, muszę mrugnąć, nie wytrzymam. O, nie odleciał. Ani nie zniknął. Nadal jest.

Całe opowiadanie znajdziesz klikając tutaj.