Nowy tydzień już jutro, więc pewnie się to zdarzy – poranna gonitwa, pośpiech, trąbienie, wygrażanie piąstkami i inne gesty przyjaźni. I choćbyś nie wiem jak chciał, możesz w pewnym momencie ulec tym naciskom i zacząć się wkurzać. A na to szkoda zdrowia, zwłaszcza w poniedziałek rano, kiedy większość chciałaby zacząć tydzień w miły sposób, a zachowuje się dokładnie odwrotnie. No i właśnie – dasz się w to wciągnąć czy nie?

Jeśli się nie dasz, to super. Gratulacje i tak trzymaj. Ale jeśli nagle twój hermetyczny pancerz puści, może zrobić coś, żeby mimo wszystko zachować spokój. Co? Możesz zaplanować swoją wściekłość, a dokładnie mówiąc, możesz przełożyć jej konsumpcję na inny termin.

Poznałem to ćwiczenie na warsztatach Agnieszki Ornatowskiej i bardzo mi się spodobało. Polegało na tym, że jeśli na coś się nagle zdenerwujesz, to odłóż konsumpcję i przeżywanie tej złości na dowolnie wybrany termin w przyszłości. Np. już prawie wściekłeś się na kierowcę jadącego przed tobą i hamującego na czerwonym świetle (Skandal! Dlaczego on nie pojechał? Jeszcze by zdążył!). Wtedy możesz powiedzieć sobie: chwileczkę, nie teraz, zdenerwuję się na to pojutrze o 16:20. Do tego czasu nic mnie to nie obchodzi. I tylko pomyśl: czy w takiej sytuacji FAKTYCZNIE zaczniesz na nowo przeżywać tę sytuację, bądź co bądź mało znaczącą, pojutrze o 16:20? Raczej nie, bo wtedy będziesz robić co innego, zamiast zajmować się takimi głupotami.

Podkręcam to ćwiczenie w taki oto sposób: nie tylko się zdenerwuję, ale się wścieknę, bo to, na co jestem teraz zły – np. ten kierowca przede mną hamujący na czerwonym - jest tak potworne, tak koszmarne i na pewno zniszczy mi całe życie, a ten, kto jest tego przyczyną, to potwór, ośmiornica i kurzy odwłok w jednym, paszczur bezfutry, oślizgła hiperglizda ziemna, więc teraz nie mam czasu, ale przypomnę sobie o tym fakcie pojutrze o 16:20, nie zdenerwuję się, nie, nie, wścieknę się, wybuchnę, zacznę rzucać talerzami, szklankami, butelkami po alkoholu (oby nie z alkoholem), wybiję szyby w oknach, w ramach wściekłości wybiję muchy, psy, koty, krety, sąsiadów i ich dzieci, także te jeszcze nienarodzone. No tak się wkurzę, że…

Pomyśl, do jakiego poziomu śmieszności może dojść nakręcanie się na coś, co nie jest tego warte. Odroczenie w czasie sprawi, że emocje opadną, w ich miejsce pojawi się myślenie naznaczone rozsądkiem, a dzięki niemu będziesz działać spokojniej i bez czerwonych plan przed oczami.

Kiedy wypowiesz na głos zdania, jak te powyżej, w pewnym momencie zaczniesz się po prostu śmiać, bo okaże się, że wszystko stało się banalne, śmieszne, niewarte może nie twojej uwagi, co twojej reakcji, a już na pewno nie tak intensywnej jak w chwili największego nasilenia. Taką moc ma przełożenie bulgoczącej czerwienią złości na później. A później, już na zimno, okazuje się, że cała afera była śmiechu warta. Bo twoja reakcja była po prostu nieadekwatna do sytuacji. Była emocjonalna, ślepa, zbyt szybka, żądna zemsty.

Zastosuj to ćwiczenie – w wersji zwykłej lub z podkręceniem poza granice śmieszności. Przekrocz je, wtedy zobaczysz, usłyszysz lub poczujesz coś, co sprawi, że twój wachlarz reakcji się poszerzy. Staniesz się bogatszy. Bo każda reakcja jest twoja i nad prawie każdą możesz zapanować. Nie nad każdą, tak mają tylko roboty. Ty jesteś człowiekiem. Tworem wspaniałym, acz niedoskonałym. A jeśli chciałbyś zdenerwować się na to zdanie, podkręć je jeszcze bardziej i wyznacz termin prawdziwej furii i wściekłości. Śmieszne, prawda?