Jego sześcioletni syn ciągle o coś pytał.

Tato, czy żaby lubią techno?

Czy wróbel może się ożenić z sikorką?

Co się stanie, jak jutro nie wstanie słońce?

A skąd się biorą dzieci?

A czemu samochody nie latają?

Dlaczego zupę się je na pierwsze danie, a ziemniaki z mięsem na drugie?

Po co trzeba zamykać drzwi łazienki, kiedy idziesz robić kupę?

Czy człowiek może mieszkać w psiej budzie?

Czy książkę zawsze trzeba czytać od początku?

Dlaczego dziadka zakopali na cmentarzu, a ten gruby pan ciągle leży w piwnicy i nieładnie pachnie?

A dlaczego mamusia czasami krzyczy w nocy?

I dlaczego nie może rozmawiać z sąsiadem?

Gdzie będziemy mieszkać, jak już będę duży?

Czy trzeba codziennie jeść jajka na śniadanie?

A kiedy będę miał dziewczynę?

Po co nam produkt krajowy brutto?

Czy matematyka jest ważna w życiu?

Dlaczego trzymasz pistolet w szufladzie?

Kiedy pojedziemy do cioci Jadzi i czemu mama mówi, że ona ma taki wielki zadek?

Co będziemy robili za dwa lata?

Drażniły go te ciągłe pytania.

Wychowanie dzieciaka to ciężka robota.

A chuj wie, odpowiadał i zirytowany wychodził do swojego gabinetu.

Tato, a skąd ten chuj wie?

Dzieciak biegł za nim.

Ale on był szybki – wskakiwał do środka, w porę zamykał drzwi na klucz i zostawiał malca na korytarzu.

No tato, no skąd ten chuj wie?

Łomotanie do drzwi cichło po paru minutach.

W takich chwilach, niechcący i z poczuciem wstydu, spoglądał na szufladę.